Alethea

ÂŻyj, by dawaĂŚ Âżycie

ImiĂŞ: Graam

Etos: Neutralny - Dobry

Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: kielich, wĂŞdrujÂący mnich

Strefa wpÂływĂłw: Szeroko pojĂŞte lecznictwo, energia Âżyciowa, wskrzeszenia

Demony: SÂługi Graama sÂą Âświetlistymi skrzydlatymi istotami, ktĂłre wĂŞdrujÂą po Âświecie pod przebraniem mnichĂłw. Legenda gÂłosi, Âże piĂłro z ich skrzydeÂł potrafi wyleczyĂŚ kaÂżdÂą chorobĂŞ.

Najpowszechniejsza ofiara: Jedzenie i schronienie, dla kapÂłana
Czyn uÂświĂŞcony: Uleczenie kogoÂś

Opis kultu: Graam bardzo szybko staÂł siĂŞ bĂłstwem niezwykle popularnym, ale i niezwykle zapracowanym. Pomimo rosnÂącej liczby powoÂłaĂą, chorych rĂłwnieÂż nie ubywa. Od poczÂątku istnienia oficjalnej struktury koÂścioÂła panowaÂł spĂłr wÂśrĂłd kapÂłanĂłw - czy leczenie powinno byĂŚ odpÂłatne? DoprowadziÂło to do zimnej wojny u schyÂłku ery reptilioĂąskiej w czasie ktĂłrej zginĂŞÂło m.in. 20 arcykapÂłanĂłw w ciÂągu piĂŞciu lat. Silna hierarchizacja kleru zostaÂła rozbita po przewrocie orkĂłw. Obecnie, po soborze Ostrogardzkim, jedynÂą strukturÂą jest Zakon Graama. Jako tako, nie ma ÂświÂątyĂą. W dawnych miejscach kultu ze zgromadzonych tam przez wieki dĂłbr (a przynajmniej z tych, ktĂłre pozostaÂły po wojnie) utworzono szpitale. KapÂłani wyruszyli w Âświat pomagaĂŚ potrzebujÂącym bez wzglĂŞdu na status majÂątkowy tychÂże. NiektĂłrzy zgromadzili siĂŞ w klasztorach, gdzie zbierajÂą niezbĂŞdnÂą medycznÂą wiedzĂŞ, oraz uczÂą zarĂłwno mÂłodych braci, jak i przyuczajÂą zielarzy, lekarzy i wszystkich tych, ktĂłrzy chcÂą pomagaĂŚ. Klasztory te zazwyczaj znajdujÂą siĂŞ w okolicy wiĂŞkszych miast.

Sylwetka kap³ana: Mnich, pustelnik, podró¿nik; charakter - ka¿dy dobry. Szuka miejsc gdzie mo¿e siê przydaÌ, dzieli siê swoj¹ wiedz¹ medyczn¹, leczy, sporadycznie wskrzesza. Utrzymuje siê i ¿yje dziêki ja³mu¿nie i datkom. Jest raczej pacyfistom - mo¿e u¿ywaÌ broni/zbroi itd tylko do obrony w³asnej
Opcjonalnie - Mnich bojowy, z wysokimi umiejêtnoœciami bojowymi (bieg³oœci jak u £owcy) który jednak ca³¹ swoj¹ energiê poœwiêca walce z martwiakami i (ew.) demonami. Nie mo¿e wyst¹piÌ przeciw istocie ¿ywej, chyba, ¿e w obronie w³asnej. Ka¿de spowodowanie œmierci jest czynem bluŸnierczym w oczach boga.

Nie wszystko pÂłonie w Âświetlistej koronie...

ImiĂŞ: Sharami

Etos: Neutralny - Neutralny

Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: OgieĂą, ÂżywioÂłak ognia - najczĂŞÂściej w kobiecej postaci

Strefa wpÂływĂłw: ogieĂą i powietrze

Demony: ukazujÂą siĂŞ pod postaciÂą feniksa

Najpowszechniejsza ofiara: nie waÂżne jaka - ma byĂŚ caÂłkowicie spalona
Czyn uÂświĂŞcony: brak

Opis kultu: Sharami by³a bogini¹ znan¹ przede wszystkim wœród nizio³ków jako ich stworzycielka. Nie przejawia³a zbytniego zainteresowania rasami rozumnymi, choÌ co jakiœ czas zaznacza³a swoj¹ obecnoœÌ g³ównie w krainach pustynnych. Pocz¹tki kultu siêgaj¹ sekt zagnie¿d¿onych na ma³ych wysepkach wulkanicznych, gdzie co jakiœ czas ktoœ poddawa³ siê samospaleniu w ramach ³¹czenia siê z bogini¹. W czasach reptilioùskich rasy rozumne mog³y poznaÌ Sharami dwojako - albo od strony kultury hobbickiej, jako opiekunki domowego ogniska, albo od strony szalonych piromanów, którzy bardzo chêtnie podpalali wszelkie nieruchomoœci jak i ruchomoœci. Kult ten by³ zatem uznany powszechnie za zakazany. Dopiero edykt katanski dotycz¹cy równouprawnienia pozwoli³ znów g³oœno dzia³aÌ misjonarzom. Zwa¿ywszy na autodestrukcyjny charakter sekt ognistych, coraz czêœciej propagowane s¹ wierzenia nizio³ków. Sharami nie posiada w³aœciwych œwi¹tyù. S¹ to jednak dobrze chronione kaplice, w których nieprzerwanie podtrzymywany jest ogieù - najstarsza ma ju¿ oko³o 600 lat. Równie¿ œwiêtymi miejscami nazywane s¹ wulkany, bardzo czêsto spo³ecznoœci mieszkaj¹ce u ich szczytów oddaj¹ czeœÌ w³aœnie tej bogini jako swojej opiekunce.

Sylwetka kapÂłana: KapÂłan przede wszystkim zna siĂŞ na dobroczynnym i oczyszczajÂącym dziaÂłaniu ognia (zarĂłwno przy uprawie, jak leczeniu duszy czy ciaÂła, nie wspominajÂąc nawet o rzemioÂśle); charakter - wszystkie neutralne prĂłcz odmiany praworzÂądnej. Traktuje swojÂą boginiĂŞ jako opiekunkĂŞ, uwaÂża, Âże to ona napeÂłniĂŚ moÂże Âżarem i chĂŞciÂą do Âżycia kaÂżdego kto na to zasÂługuje. Nie lubi uÂżywaĂŚ broni ostrej, ani zbroi ograniczajÂącej ruchy.
Opcjonalnie: KapÂłan piroman z caÂłym zapleczem broni dystansowych, tudzieÂż Âłatwych do ukrycia ostrzy.

Uwagi: Warto pamiĂŞtaĂŚ, Âże kult Sharami w wiĂŞkszych miastach traktowany jest raczej jako przesÂąd. ChoĂŚ do wiĂŞkszoÂści domĂłw dotarÂł juÂż ogieĂą ze ÂświĂŞtych miejsc (szczegĂłlnie w Âśrodowiskach kowali), o tyle miastowi uwaÂżajÂą, Âże Sharami nie ma realnego wpÂływu na ich Âżycie. Inaczej ma siĂŞ do spoÂłecznoÂści nizioÂłkĂłw jak i wiosek na wyspach wulkanicznych. Wierni nie mijajÂą siĂŞ zbytnio z prawdÂą. KapryÂśna bogini rzadko przejmuje siĂŞ SferÂą RzeczywistÂą, a jeÂśli juÂż to raczej zwrĂłci siĂŞ do swych dzieci.

Moi wybraĂący, umierajÂą mÂłodo...

ImiĂŞ: Cares

Etos: PraworzÂądny - ZÂły


Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: Harfa, kobieta przedstawiana zgodnie z panujÂącymi kanonami piĂŞkna

Strefa wpÂływĂłw: Tzw. sztuka wyÂższa, ceniona wÂśrĂłd szlachty i arystokracji, natchnienie

Demony: muzy - ukazujÂą siĂŞ pod postaciÂą, ktĂłra najlepiej moÂże sprowokowaĂŚ artystĂŞ do tworzenia

Najpowszechniejsza ofiara: kadzidÂła i kwiaty
Czyn uÂświĂŞcony: Stworzenie dzieÂła zgodnie z kanonem

Opis kultu: Cares jest bogini¹ niezwykle wymagaj¹c¹ i kapryœn¹, aczkolwiek twardo trzymaj¹ca siê wyznaczonych przez siebie regu³. Dzie³o idealne to zarówno takie, jakie trzyma siê w ramach formy, nie tylko treœci. Wyznawcami tej bogini s¹ najczêœciej twórcy dzia³aj¹cy w du¿ych oœrodkach kulturalnych - przede wszystkim przy dworach lokalnych w³adców, lub œwi¹tyniach (we wp³ywach Cares jest równie¿ muzyka sakralna). W wiêkszych miastach znajduj¹ siê jej œwi¹tynie, które nie tylko s³u¿¹ modlitwie, ale i edukacji ka¿dego m³odego adepta sztuk piêknych. Jest ona bogini¹ silnie ingeruj¹c¹ w obrêbie swojego kultu - czêsto przyobleka cia³o m³odej kusz¹cej dziewczyny i uwodzi obiecuj¹cych twórców, zalewaj¹c ich potem fal¹ natchnienia. WiêkszoœÌ takich sytuacji koùczy siê przedwczesn¹ œmierci¹ œmiertelnika, lecz dopiero wtedy, gdy ukoùczy dzie³o.

Sylwetka kapÂłana: Artysta gardzÂący sztukÂą dla plebsu, uwaÂżajÂący, Âże jest stworzony po to, by daĂŚ Âświatu DzieÂło; charakter - kaÂżdy (bogini ceni sobie zarĂłwno naiwnie dobrych, jak i do imentu zÂłych - liczy siĂŞ to czy pozostajÂą jej wierni). Raczej nie uÂżywa broni, ani zbroi - walka pozostaje jedynie tematykÂą dzieÂł, inspiracjÂą, a nie czymÂś w czym chciaÂłby braĂŚ udziaÂł.
Opcjonalnie: Walki zwiÂązane z taĂącem, w tym momencie odpowiednio wydane punkty biegÂłoÂści - nie dotyczy charakterĂłw dobrych.

Uwagi: Wed³ug mitu, Borgon Ciemny wraz z ¿on¹ Arant¹ przyjêli pod sw¹ opiekê dwójkê niewinnych dzieci. Pragnêli oni przelaÌ w te istoty umi³owanie nade wszystko piêkna. Gdy dzieci dojrza³y i przesz³y do œwiata bogów, ka¿de z nich dosta³o siê pod opiekê innego bóstwa - ch³opiec uczy³ siê u boga natchnienia i zmiennej fortuny Kas - Handila, zaœ dziewczynka swoj¹ s³u¿bê spe³ni³a u Bezimiennego boga sprawiedliwoœci. I tak Pian sta³ siê patronem zawadiaków pijaków, ale i wszystkich tych, którzy tworz¹ sztukê tak¹ jaka im siê ¿ywnie podoba. Cares tymczasem nauczona boskiej harmonii i proporcji patronuje tym artystom, którzy przy tworzeniu kieruj¹ siê form¹, zaspokajaniu nie tylko chwilowych potrzeb gustu, ale i nadrzêdnym zasadom ustalanym przez ni¹ sam¹. W ten sposób œrodowisko artystów podzielone jest miêdzy antagonistów Piana i Cares, bo choÌ s¹ rodzeùstwem wci¹¿ konkuruj¹ miêdzy sob¹.

... i oto pojawiÂł siĂŞ na skarpie, dosiadajÂąc wiernego rumaka...

ImiĂŞ: Morglith

Etos: Neutralny - ZÂły

Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: ludzka czaszka na czarnym tle, wojownik na demonicznym koniu z czaszkÂą zamiast twarzy

Strefa wpÂływĂłw: ÂśmierĂŚ, energia martwiacza

Demony: czarne eteryczne dusze

Najpowszechniejsza ofiara: krwawa ofiara z istoty Âżywej, rozumnej
Czyn uÂświĂŞcony: zabĂłjstwo

Opis kultu: Wszystkie antyczne zapiski jednoznacznie dowodz¹, ¿e genera³ Balomora by³ cz³owiekiem. ¯adne ze Ÿróde³ nie potrafi dookreœliÌ czym sta³ siê potem. Nie wiadomo nic o jego ¿yciu œmiertelnym, choÌby jego pierwszego imienia. Nie wiadomo te¿ sk¹d uzyska³ tak potê¿ne moce ju¿ w czasach mroku. Niektóre Ÿród³a podaj¹, ¿e otrzyma³ je od Balomora, inne, ¿e doszed³ do tego samodzielnie. Jest to tajemnica skrywana nawet przed kap³anami Czarnego Pana. Bezsprzecznie jednak, choÌ Morglith jest niestarszym bóstwem ni¿ Gorlam, to od samego pocz¹tku przekroczenia bram by³ od niego potê¿niejszy. ByÌ mo¿e dlatego Seth uczyni³ go swoim boskim bratem, a nie synem. Warto wspomnieÌ, ¿e jeszcze przed przemian¹, Pan ¯ycia i Œmierci mia³ swoj¹ w³asn¹ sektê. Po wniebowziêciu przemianie uleg³y oba kulty - zakazane podówczas œwi¹tynie Setha wch³onê³y biedne i jeszcze g³êbiej skrywane kapliczki Morglitha - w¹¿ zacz¹³ oplataÌ czaszkê, a z racji boskiego braterstwa zaczêto modliÌ siê do obu bóstw w ci¹gu jednego nabo¿eùstwa, choÌ zazwyczaj sk³adano dwie ofiary. Taki stan utrzyma³ siê do koùca czasów reptilioùskich. Od wniebowst¹pienia Katana coraz czêœciej obserwuje siê, zmniejszenie wagi Setha w œwi¹tyniach - staj¹ siê one czysto morglithowskie, co interpretowane jest nie tyle jako och³odzenie stosunków miêdzy tymi bóstwami, a pozostawienie obowi¹zków m³odszemu bratu. Obecnie kult Morglitha jest mocno zhierarchizowany, œwi¹tynie oficjalne wybudowane s¹ tylko w najwiêkszych miastach Archipelagu. W nich te¿ odbywaj¹ siê wiêksze œwiêta gdzie na ofiarnym stosie sk³adane w ofierze s¹ dziesi¹tki zwierz¹t. Nikt raczej spoza w¹skiego grona wybranych, nie wchodzi do podziemi...


Sylwetka kapÂłana: Osoba nastawiona na siebie i swoje potrzeby, Âżadna wÂładzy i potĂŞgi; charakter - zÂły, najlepiej jeÂśli jest nekromantÂą, choĂŚ nie jest to konieczne, to jest niezbĂŞdne przy awansie w hierarchii koÂścioÂła.

Uwagi: Niektórzy teologowie dopatruj¹ siê pokrewieùstwa miêdzy Gorlamem, a Morglithem. Jest to doœÌ w¹tpliwa hipoteza, zwa¿ywszy na owian¹ tajemnic¹ przesz³oœÌ tego drugiego, jednak¿e istniej¹ pewne przes³anki na korzyœÌ tej teorii. Chocia¿by takie, ¿e ka¿dy kto zajmowa³ siê t¹ spraw¹ zgin¹³ z rêki czarnoksiê¿nika lub... palladyna.

Nic tak nie nĂŞci, nie rozczarowuje i nie zniewala jak Âżycie na morzu

ImiĂŞ: Gothmed

Etos: Neutralny - Chaotyczny

Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: popĂŞkana ziemia, smok utworzony z morskiej wody

Strefa wpÂływĂłw: morza i oceany, kataklizmy zwiÂązane z wodÂą i powietrzem

Demony: syreny i trytony

Najpowszechniejsza ofiara: dobra, Âżywe istoty (teÂż rozumne) wrzucone do morza
Czyn uÂświĂŞcony: brak, lub w przypadku sekty katastrofistĂłw doprowadzenie do kataklizmu lub sporych zniszczeĂą w imiĂŞ boga

Opis kultu: Gothmed jest bóstwem tajemniczym i nieprzeniknionym. ChoÌ teolodzy zgodnie za dom bogów uwa¿aj¹ sferê egzystencji boskiej, to wyznawcy jednoznacznie wskazuj¹ za dom Gothmeda g³êbiny oceanu. Œwi¹tyni¹ jest woda, o³tarzem wzburzone fale. Modl¹ siê do niego niemal wszyscy Ci, którzy ¿yj¹ z morza i na morzu - rybacy, kupcy, marynarze.. ChoÌ niemal nigdy nie ingeruje w ¿ycie istot "na ziemi" o tyle staje siê panem ¿ycia "na wodzie". Koœció³ nie ma jednolitej struktury, zdarzaj¹ siê sytuacje w których wioski na wyspach oddalonych o parênaœcie kilometrów ró¿ni¹ siê kompletnie tradycj¹, ofiarami, œwiêtami... Jedyn¹ usystematyzowan¹ komórk¹ kultu Gothmeda jest jego od³am - sekta, która skupia siê na katastroficznym wymiarze mocy bóstwa. Wyp³ynê³a u kresu panowania reptilionów, obros³a w si³ê wraz z pojawieniem siê Ksiêgi Prawdy (por. Uwagi), która t³umaczy³a szaleùstwo Gothmeda oraz jego znacz¹cy wp³yw na pogodê.

Sylwetka kapÂłana: Ten, ktĂłry umiÂłowaÂł morze ponad wszystko; charakter neutralny. Osoba, ktĂłra przewodzi spoÂłecznoÂściÂą utrzymujÂącÂą siĂŞ z morza - wioskÂą rybackÂą, lub teÂż zajmuje wysokie stanowisko na statku (od bosmana wzwyÂż). Musi znaĂŚ siĂŞ na morzu jak maÂło kto, byĂŚ meteorologiem, znaĂŚ siĂŞ na gwiazdach, Âżyciu ryb, stworzenia morskie traktowaĂŚ z naleÂżytym szacunkiem. Uzywanie broni/zbroi nie przeszkadza mu, choĂŚ nie lubi zbyt ciĂŞÂżkiego ekwipunku.
Opcjonalnie: Katastrofista - czÂłonek silnie zhierarchizowanej sekty niosÂącej Âświatu zniszczenie; charaktery nie praworzÂądne i nie dobre. Filozofia moÂże byĂŚ ró¿na - g³ówna idea jest jednak taka, Âże staniĂŞcie w obliczu Âśmierci zmienia czÂłowieka i go uzdrawia.  OczywiÂście w przypadku charakterĂłw zÂłych moÂże chodziĂŚ tylko i wy³¹cznie o zarobek. Wszelka broĂą/zbroje dozwolone.

Uwagi: WedÂług KsiĂŞgi Prawdy Gothmed wraz z boginiÂą powietrza SilesjÂą ofiarowali elfom rozumienie burzy. Zostali za to ukarani - Silesja umarÂła, zaÂś pan wĂłd popadÂł w szaleĂąstwo. Stare legendy marynarzy mĂłwiÂą, Âże w czasie biaÂłego szkwaÂłu, wÂśrĂłd piany moÂżna dostrzec potĂŞÂżnego smoka trzymajÂącego biaÂłe ciaÂło dziewicy - zachowane zwÂłoki bogini. KatastrofiÂści uwaÂżajÂą, Âże gniew ich pana jest oczyszczajÂący, a dziĂŞki ciaÂłu bogini powietrza (tej ktĂłra byÂła przed Sharami), ma on wÂładzĂŞ nad pogodÂą. W tym momencie jedynymi kataklizmami, ktĂłrych nie wywoÂłujÂą czÂłonkowie sekty sÂą poÂżary i trzĂŞsienia ziemi.

...

ImiĂŞ: brak, nazywany jest Bezimiennym

Etos: PraworzÂądny - Neutralny

Symbol i wyobraÂżenie bĂłstwa: waga, brak ikonografii, wyobraÂżany jako mĂŞÂżczyzna zasÂłaniajÂący swe oblicze, o skĂłrze pokrytej tatuaÂżami

Strefa wp³ywów: prawo, s¹downictwo, sprawiedliwoœÌ

Demony: brak

Najpowszechniejsza ofiara: brak, ewentualnie kadzidÂło, zapalona Âświeca
Czyn uÂświĂŞcony: sprawiedliwy wyrok

Opis kultu: Bezimienny jest w³aœciwie najbardziej tajemniczym bóstwem Orchii, a jego kult jest m³odszy ni¿ Katana. Wyniknê³o to z kompletnego braku ingerencji w œwiat istot ¿ywych ze strony tego bóstwa. Dopiero z pojawieniem siê Ksiêgi Prawdy (czyli ju¿ PO uœwiêceniu Katana) rozpowszechni³ siê kult Bezimiennego. Wp³ynêli na to nastêpcy Katana, uznaj¹c, ¿e jest to najbardziej kompromisowe rozwi¹zanie - nie chcieli widzieÌ w s¹dach ani Lahagana, Asteriusza czy Oriaka, wizerunek Katana wzbudza³ w rasach podbitych niezdrowe emocje. Bezimienny sta³ siê symbolem ponadczasowej sprawiedliwoœci. Jeœli bowiem rozs¹dza³ spory bogów mo¿e weprzeÌ sêdziów w œwiecie rzeczywistym, a odpowiedni¹ iloœci¹ mod³ów mo¿e uda siê nak³oniÌ go do wsparcia. I tak potrzeba tego kultu wyp³ynê³a oddolnie - to nie bóstwo zsy³a³o wizje, czyni³o cuda, a wierni zapragnêli prawdziwej nieska¿onej sprawiedliwoœci. W obecnych czasach trudno wyobraziÌ sobie s¹dy bez symbolu wagi i p³on¹cych œwiec pod ni¹. Mimo niechêci niektórych kultów do heretyckiej Ksiêgi, musieli siê oni pogodziÌ i zaakceptowaÌ Bezimiennego. Z czasem rzeczywiœcie wybrani przez œlepe i nieme bóstwo zaczêli wydawaÌ prawdziwie sprawiedliwe wyroki mimo braku niektórych informacji w czasie przebiegu rozprawy. Warto tu zwróciÌ uwagê na neutralny aspekt boga - nie pochwala on ani z³ego, ani dobrego, wygrywa ten, po czyjej stronie by³a s³usznoœÌ. Kult jako tako jest œciœle zwi¹zany z s¹downictwem, które wykszta³ci³o siê obok zamków mo¿now³adców i niezale¿nie od nich. Ci, których nie staÌ na sêdziów, tudzie¿ budowanie osobnych budynków, równie¿ przestali rozs¹dzaÌ sprawy, szczególnie, ¿e ostatnio nasta³a moda na posiadanie kap³ana Bezimiennego na dworze. Do Bezimiennego modl¹ siê oskar¿yciele i oskar¿eni, sêdziowie i adwokaci, a jego kap³ani s¹ "wy¿sz¹ instancj¹" (lub niekiedy jedyn¹). Nie istnieje coœ takiego jak stali wyznawcy, czy oficjalny koœció³ - modl¹cy siê przychodz¹ i odchodz¹.

Sylwetka kapÂłana: Na obraz i podobieĂąstwo wypeÂłniony bĂłstwem; charakter praworzÂądny neutralny. Ludzi podejmujÂący siĂŞ kapÂłaĂąstwa tego kultu mimo braku ustanowionej hierarchii czeka dÂługa droga. Z czasem zdobywajÂą wiedzĂŞ i doÂświadczenie a takÂże bÂłogosÂławieĂąstwo bĂłstwa i upodabniajÂą siĂŞ do niego - przestajÂą mĂłwiĂŚ, ÂślepnÂą (w ekstremalnych przypadkach wydÂłubujÂą sobie oczy), w myÂśl wizji tatuujÂą sobie prawo na skĂłrze. SÂą caÂłkowitymi pacyfistami, nie wolno im dotykaĂŚ broni, zakÂładaĂŚ zbroi.

Uwagi: Prócz stanu kap³aùskiego istnieje mo¿liwoœÌ oblatury - najczêœciej podejmuj¹ jej siê w³aœnie sêdziowie, którzy nie chc¹ ca³kowicie zaprzepaszczaÌ doczesnego ¿ycia. Rzadko jednak podejmuj¹ siê tego adwokaci.