Alethea

Mê¿czyzna który w tak oryginalny sposób zwo³a³ ci¿bê na posi³ek sta³ d³u¿szy czas w tym przestronnym przedsionku. Rêce z³o¿y³ zakrywaj¹c d³onie d³ugimi rêkawami. Spogl¹da³ z bez zmiennym lekkim uœmiechem, jak pomieszczenie osnuwa powoli mrok. Deszcz odbi³ siê od wschodniej strony wyspy i powróci³ nad tereny biblioteki. Pó³mrok wype³ni³ przestrzeù nadaj¹c jej zupe³nie innego wyrazu. Rozgl¹da³ siê przez chwilê - jeœli zobaczy³ "goœcia" to nie da³ tego po sobie poznaÌ, choÌ sam zainteresowany by³ pewien, ¿e tak w³aœnie by³o. Ostatni ludzie przemierzali drogê do jadalni. Ostatnim z nich by³ ruchliwy staruszek, który z politowaniem spojrza³ na postaÌ w niebieskiej szacie.
- SÂłyszaÂłem Jaskinie co zrobiÂłeÂś i wiesz dobrze, Âże tego nie pochwalam.. - powiedziaÂł, choĂŚ w jego gÂłosie byÂło wiĂŞcej rozbawienia niÂż karcenia. - JeÂśli chcesz by Rada CiĂŞ zaakceptowaÂła.. - urwaÂł na znaczÂący gest mÂłodzieĂąca
- Ojcze... Rada nie bêdzie mieÌ wyboru, jeœli tylko uda nam siê namówiÌ Mery do wspó³pracy. - poklepa³ staruszka dobrodusznie po plecach i ruszy³ razem z nim do sali gdzie znajdowali siê pozostali. - A jak siê czuj¹ Twoje zielska?


Pó³mrok który wype³ni³ pomieszczenia biblioteki zdawa³ siê byÌ sprzymierzeùcem w odkrywaniu jej rozleg³ych terenów. Stra¿y nigdzie nie by³o, wszêdzie ba³agan i rozgardiasz, ale i ozdoby pe³ne przepychu - gobeliny, rzeŸby, malowid³a... W niektórych pomieszczeniach porozstawiano ju¿ rega³y, przygotowano skryptorium, miejsce na archiwum, zwiedzaj¹cy jednak móg³ natrafiÌ w swojej wêdrówce na sypialnie, zakurzony pokoik wype³niony porcelanowymi figurkami kotów i inne dziwactwa sugeruj¹ce, ¿e niegdyœ by³ to budynek mieszkalny. Wiele drzwi równie¿ pozostawa³o zamkniêtych mniej lub bardziej skomplikowanymi zamkami. Po przejrzeniu pierwszego piêtra mia³ do wyboru: schody prowadz¹ce na kolejn¹ kondygnacjê na obu zakoùczeniach korytarza, oraz drzwi do lewego lub prawego skrzyd³a - przy czym znajdowa³ siê przy lewym. Tymczasem z do³u zaczê³y dobiegaÌ go odg³osy ludzi powracaj¹cych do swojej pracy. Pochwa³y i narzekania na pracê kucharzy, czêœÌ rozmów naturalnym tokiem wróci³a do tematów sprzed posi³ku.

To nie byÂł jej Âświat. Zaduch jaki panowaÂł w bibliotece potĂŞgowany tonami kurzu unoszÂącego siĂŞ znad kaÂżdego woluminu jaki poruszony zostaÂł ludzkÂą rĂŞkÂą czy muÂśniĂŞciem molich skrzydeÂł wbijaÂł siĂŞ niczym sztylet w jej nos i gardÂło, nawykÂłe raczej do powiewĂłw morskiej bryzy niÂż miejskiego powietrza. Zaledwie wczoraj przekroczyÂła prĂłg biblioteki by z radoÂściÂą rzuciĂŚ siĂŞ w ramiona Ari, a juÂż tego samego wieczoru miaÂła ochotĂŞ wÂłasnorĂŞcznie zacisn¹Ì dÂłonie na jej gardle i skoĂączyĂŚ ten maÂło konkretny, peÂłen za to rozmarzonych spojrzeĂą podkreÂślonych ciÂągÂłym wzdychaniem, wywĂłd o jakimÂś kamlocie. PoczÂątek byÂł caÂłkiem interesujÂący, bo zapowiadaÂł przygodĂŞ, tajemnicĂŞ, czyli coÂś co przez ostatnie piĂŞĂŚ lat napĂŞdzaÂło jej Âżywot,  ale w chwili gdy wymĂłwiÂła jego imiĂŞ, czerwieniÂąc siĂŞ przy tym jak pensjonarka, caÂły wywĂłd trafiÂł szlag. CoÂś co miaÂło w koĂącu znaleŸÌ zakoĂączenie w prostym wyjaÂśnieniu, utonĂŞÂło w spÂłoszonych spojrzeniach, oskubanych skĂłrkach przy paznokciach, ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosie i bÂłagalnym spojrzeniu...pomó¿ mu. Nic tylko udusiĂŚ tĂŞ zarozumia³¹ jĂŞdzĂŞ, ktĂłrej wydaje siĂŞ, Âże pĂŞpkiem Âświata jest. Ale to przecieÂż Ari, jej siostra...niech bĂŞdzie!!!

W koùcu zwlok³a siê z sofy, na której spêdzi³a ca³e przedpo³udnie w s³odkim marazmie nic nie robienia i kopniakiem obdarzaj¹c niejedn¹ zalegaj¹c¹ na pod³odze ksi¹¿kê uda³a siê na spotkanie. S¹dz¹c po rumieùcu z jakim o nim wspomnia³a, ten cz³owiek zajmowa³ poczytne miejsce w sercu Ari, choÌ skoro w a¿ takie zak³opotanie j¹ wpêdza³a sama myœl o nim, to Yula mia³a powa¿ne podejrzenia co do stanu umys³owego swej starszej siostry. Wiek wiekiem, ale co ona wie o ¿yciu, jak nosa znad ksi¹¿ek nie wyœciubia? Jakiœ romansów siê biedulka naczyta³a i g³owê napakowa³a durnotami o mi³oœci. Ehh...No dobrze, przynajmniej odpada godzina na poprawianie urody co by podkrêconymi rzêskami cz³owiekowi w g³owie nam¹ciÌ. Rude loki zwi¹za³a naprêdce czarn¹ wst¹¿k¹, a reszta obrazu...równie czarna. Czarna tunika, czarne w¹skie spodnie, czarne buty z wysokimi cholewkami...pozosta³oœÌ po morskim ¿yciu, bo kto widzia³, by kobieta po pok³adzie w sukni paradowa³a? No chyba, ¿e chce skoùczyÌ w kapitaùskiej kajucie.

-Wiele s³ysza³em od Twojej siostry. PonoÌ Twoja pomoc bêdzie nieoceniona. Mam nadziejê, ¿e rych³o rozwi¹¿emy problem, sama rozumiesz zale¿y mi na czasie...- miliony znaków zapytania pojawi³y siê w jej oczach, bo w g³owê zachodzi³a co Ari mog³a temu lalusiowi nagadaÌ. Owszem, ca³kiem przystojny, ale taki trochê, no...za delikatny? Pad³ by z wra¿enia przy pierwszym sztormie. Nie, zdecydowanie nie w jej typie, ale co jej tam o gustach siostry dyskutowaÌ. Widocznie ma jakieœ zalety...ukryte. Mimowolnie zachichota³a.
-Rozumiem..- mruknĂŞÂła pod nosem, choĂŚ jej mina wyraÂżaÂła zupeÂłnie co innego.- Czego oczekujesz?- proste pytanie zasÂługujÂące na prostÂą odpowiedÂź, ale przeczucie jej mĂłwiÂło, Âże logika tego stwierdzenia nie znajdzie uznania w oczach Jaskina.

Atmosfera gĂŞstniaÂła z kaÂżdym krokiem i to nie tylko za sprawÂą wszechobecnego kurzu. PrzytÂłaczaÂła jÂą aura tego miejsca, w ktĂłrym kaÂżdy poszukiwaÂł wiedzy i spokoju, a ona czuÂła siĂŞ jakby kto jej pÂłuca spĂŞtaÂł, a  milczÂąca, absolutnie nic nie wyjaÂśniajÂąca obecnoœÌ Jaskina zwalaÂła siĂŞ dodatkowym ciĂŞÂżarem na jej barki. Juz sama nie wiedziaÂła czy irytacja jaka powoli jÂą wypeÂłniaÂła braÂła siĂŞ z niewiedzy czy zaduchu zaklejajÂącego jej gardÂło. Ale jednak...jednak daÂła siĂŞ poprowadziĂŚ ciemnymi korytarzami w duchu wyobraÂżajÂąc sobie, Âże to portowe zauÂłki peÂłne szumowin ró¿nego autoramentu, a nie karaluchĂłw i moli ksi¹¿kowych. ÂŻe gabinet do ktĂłrego jÂą prowadzi to szybki bryg, ktĂłry poniesie jÂą ku przygodzie, wrota na otwarte morze. WiĂŞc szÂła lodowatym spojrzeniem obdarzajÂąc kaÂżdego kto choĂŚ przez chwile zawiesiÂł na niej wzrok. Za duÂżo ludzi, stanowczo za duÂżo zamkniĂŞtych w tej przestrzeni. I choĂŚ panowaÂł tu spokĂłj typowy dla grobowej ciszy biblioteki przerywanej tylko szelestem przerzucanych stron, daÂło siĂŞ wyczuĂŚ, ze za ta ciszÂą wĂŞdrujÂą pytajÂące spojrzenia, niewypowiedziane uwagi, uniesione brwi. Raz po raz jakiÂś szept wpadÂł w jej ucho..sÂłowa wypowiedziane jadowitym gÂłosem, nasÂączone nienawiÂściÂą. Yula przyspieszyÂła czujÂąc jak napiĂŞcie spina jej ramiona, napina uda...gotowa skoczyĂŚ do gardÂła kaÂżdemu kto na niÂą rĂŞkĂŞ podniesie. Cichy, gardÂłowy dÂźwiĂŞk  wyrwaÂł siĂŞ z jej ust, lecz w tej chwili weszli do gabinetu. Pó³mrok ustÂąpiÂł miejsca ciemnoÂści spowijajÂącej to miejsce przez chwile niczym ÂżaÂłobny caÂłun, by w koĂącu upaœÌ przez gwaÂłtownÂą jasnoÂściÂą. ZabolaÂło, oczy zapiekÂły, caÂła aÂż siĂŞ lekko skuliÂła poraÂżona ÂświatÂłem, ktĂłre na moment rozÂświetliÂło to pomieszczenie odbierajÂąc jej wzrok.

UsiadÂła, nieproszona, niezapraszana, ale jeszcze kilka chwil, a poddaÂłaby siĂŞ bezwÂładowi, ktĂłry zaczynaÂł panowaĂŚ nad jej ciaÂłem, narodzonemu z tak zmieniajÂącej siĂŞ gry ÂświatÂła i mroku. Przez tĂŞ chwilĂŞ jaka dzieliÂła jÂą od wejÂścia do fotela w caÂłej swojej postawie  wydawaÂła siĂŞ byĂŚ zagubiona, przytÂłoczona, niepewna tego co siĂŞ z niÂą dzieje, ale to doskonale kontrastowaÂło z dziki spojrzeniem skaczÂącym po regaÂłach, butelkach, z fotela na biurko, by w koĂącu tak rozpĂŞdzonemu kazaÂła siĂŞ zatrzymaĂŚ na twarzy mĂŞÂżczyzny.
-Tylko konkretnie, bardzo proszĂŞ-  tĂŞskne spojrzenie posÂłaÂła w stronĂŞ butelczyny czujÂąc szarpiÂący bĂłl w gardle za kaÂżdym razem gdy z trudem przeÂłykaÂła ÂślinĂŞ.

Normalnie aÂż jÂą wcisnĂŞÂło w fotel pod wpÂływem tego spojrzenia. Nie Âżeby pierwszy lepszy mĂŞÂżczyzna spoglÂądajÂąc na niÂą wywoÂływaÂł przyspieszone bicie serca i zawrĂłt gÂłowy, bo w koĂącu jak siĂŞ ma do czynienia z ca³¹ bandÂą szczurĂłw pokÂładowych to kobieta musi umieĂŚ trzymaĂŚ ich w ryzach. Co innego, Âże zwykle niewybrednym sÂłownictwem, grunt, Âże skutecznie, ale to byÂło takie zaskakujÂące. Pierwsze wraÂżenie jakie na niej zrobiÂł rozmyÂło siĂŞ gdzieÂś poÂśrĂłd wirujÂących drobinek kurzu, a teraz siedziaÂł przed niÂą...Âłowca??? No nieÂźle, siostrzyczko...pomyÂślaÂła tylko nieskromnie zastanawiajÂąc siĂŞ do czego jeszcze jest zdolny, ale dalsze dociekania przerwaÂły jego sÂłowa. ÂŁowca, ktĂłry wÂłasnoÂści swej nie umie odzyskaĂŚ? Nie chce? Boi siĂŞ? Im wiĂŞcej mĂłwiÂł tym wiĂŞcej pytaĂą siĂŞ w jej gÂłowie rodziÂło, a kaÂżde prowadziÂło tylko do jednego wniosku...coÂś tu Âśmierdzi. Cuchnie jak zdechÂła ryba nadjedzona przez robale i  zĂŞza zaszczana przez szczury razem wziĂŞte. I po raz pierwszy od kiedy jej stopa dotknĂŞÂła lÂądu, po raz pierwszy odkÂąd znĂłw jÂą ujrzaÂła, naprawdĂŞ siĂŞ wystraszyÂła. W coÂś Ty siĂŞ Ari, cholero maÂła wplÂątaÂła???
-ZrobiÌ na z³oœÌ?- nie mog³a wprost uwierzyÌ, ¿e wciska jej takie kity! ZrobiÌ na z³oœÌ zabieraj¹c ulubion¹ zabawkê?! Dobre sobie! Jemu siê wydaje, ¿e na jakiegoœ prymitywnego ³owcê nagród trafi³ zaœlepionego ¿¹dz¹ pieni¹dza. Uh..jakby mog³a to by tê przystojn¹ gêbusiê przerobi³a...Nerwowo zastuka³a palcami w oparcie krzes³a. Z³y znak. Yula nie znosi³a tgo dŸwieku, krzywi¹c siê zawsze niemi³osiernie, gdy tylko taki odg³os dotar³ do jej ucha. A teraz? Teraz bêbni³a z coraz wiêksz¹ zawzietoœci¹
-  Co takiego jest w tym kamieniu, Âże ma dla Ciebie takÂą wartoœÌ?- zapytaÂła w koĂącu zupeÂłnie powaÂżnie, nie silÂąc siĂŞ na maskowanie nieufnoÂści.

Uhh...jak¿e nie znosi³a takich pokrêtnych odpowiedzi pe³nych s³ów, za to ubogich w treœÌ. W ka¿dych innych okolicznoœciach, w ka¿dych innych na pok³adzie rzecz jasna, kaza³aby ch³optysia wych³ostaÌ, a potem przeci¹gn¹Ì pod kilem. Odechcia³aby mu siê tajemnic. Po prawdzie wszystkiego by mu siê odechcia³o, bo nikt jeszcze nie prze¿y³ takiego potraktowania. Ups, nie jeden prze¿y³, ale zmar³ godzinê potem jak wyci¹gniêto go na pok³ad. No trzeba przyznaÌ, ¿e kapitan to by³a istna gnida, ale to stare dzieje...Spojrza³a na niego przez chwilê usi³uj¹c sobie wyobraziÌ jego minê jak ostry bat tnie te plecy robi¹c z nich po prostu sieczkê..od razu by straci³ na elokwencji.
Bêbnienie zrazu przycich³o, spowolnia³o, a w koùcu zupe³nie zamar³o w chwili, gdy Yula nagle poderwa³a siê z fotela wyczerpana ju¿ t¹ bezczynnoœci¹. Nawyk³a do ci¹g³ego ruchu, który nawet ko³ysaniem siê koi, przypomina³ o sta³ym czuwaniu, Ÿle znosi³a statycznoœÌ ¿ycia na l¹dzie z jego pos¹gow¹ nieruchomoœci¹ wszystkiego co ja otacza³o. No, dobrze, ze chocia¿ chodziÌ siê jako tako nauczy³a i teraz powolnym krokiem rozpoczê³a sw¹ wêdrówkê po pokoju, bacznym wzrokiem przygl¹daj¹c siê temu wszystkiemu co wczeœniej jeno pobie¿nym spojrzeniem obdarzy³a.
-Drobnostka?- zapytaÂła unoszÂąc brwi co miaÂło podkreÂśliĂŚ, iÂż jego tÂłumaczenia owszem do niej docierajÂą, ale nie niosÂą ze sobÂą takiej beztroski jakiej by sobie ÂżyczyÂł.
-Skoro tak mówisz..- w g³osie s³ychaÌ by³o wyraŸne pow¹tpiewanie-..sentymentalny z Ciebie cz³owiek, skoro taka rodzinna pami¹tka, a¿ takie zamieszanie w Twoim ¿yciu wprowadzi³a, ale có¿. Nie mnie dociekaÌ wartoœci sentymentalnych...- doda³a z przek¹sem poczytuj¹c sobie tytu³y na ok³adkach i z ka¿dym krokiem odchodz¹c od tej jasnej plamy jaka dawa³o s³abe œwiat³o i przekraczaj¹c granicê cienia.
-Opowiedz mi proszê o tej osobie co taki afront Ci uczyni³a ow¹ rzecz na w³asnoœÌ przejmuj¹c- odwróci³a siê do niego, a po plecach przebieg³ jej zimny dreszcz. Doznanie nie tyle nieuzasadnione, co swoja obecnoœci¹ tak zaskakuj¹ce, ze musia³a mieÌ nietêg¹ minê
-I wolaÂłabym, ÂżebyÂś czego istotnego raczej nie ukrywaÂł- mĂłwiÂła powoli, cedzÂąc sÂłowa spojrzeniem sunÂąc po podÂłodze.